Την συγκεκριμένη κυρία την βλέπω τακτικά. Πότε με τον κάδο απορριμάτων στο χέρι, πότε με το πανί με το οποίο καθαρίζει τα τραπέζια. Δουλεύει ως καθαρίστρια σε γνωστό εμπορικό κέντρο και το πιο έντονο χαρακτηριστικό της είναι αυτό το οποίο με εξόργισε. Η σιωπή. Η τόσο έντονα εκκωφαντικη σιωπή της σε κάτι που την αφορά. Μπορεί να είναι αναγκαίο για την εργασία της, καθώς πρέπει αλλά και της επιβάλλουν οι υπεύθυνοι τον σεβασμό προς τον πελάτη, αλλά όταν μιλάμε για ανθρώπους, κάποια πράγματα ξεφεύγουν απο τον κύκλο του "τι πρέπει και τι όχι".
Κάποιες συμπεριφορές και κάποιες μας κινήσεις, μπορούν να προδώσουν τόσο εύκολα ορισμένα στοιχεία του χαρακτήρα μας. Ειτε το κάνουμε εσκεμμένα ειτε οχι. Κάθε φορά που βρίσκομαι στον χώρο του εμπορικού κέντρου στον οποίο μπορεί ο κόσμος να κάτσει να απολαύσει τον καφέ του και το φαγητό του ελεύθερα, νιώθω παντα τον ίδιο θυμό. Παρέες ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ηλικίας και το τονίζω γιατί το κάνει ακόμα χειρότερο, όταν μιλάμε για ενήλικες, τρώνε, πίνουν, καπνίζουν και δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να πάρουν τα σκουπίδια τους και να τα πετάξουν σε εναν κάδο ο οποίος δεν απέχει ούτε 5 μέτρα! Το χειρότερο όμως δεν είναι η κίνηση η οποία δεν γίνεται αλλά η απαξίωση και το υποτιμητικό βλέμμα με το οποίο αντιμετωπίζεται η καθαρίστρια, γιατί σύμφωνα με τον νταή αυτόν "η δούλα, η ξένη, η όπως αλλιώς την αποκαλεί θα έρθει να τα μαζέψει θέλει δεν θέλει".
Όταν το είδα αυτό σήμερα πραγματικά ντράπηκα. Συναντήθηκαν οι ματιές μας με την καθαρίστρια και ασυναίσθητα χαμήλωσα το βλέμμα μου. Ταυτόχρονα όμως ήθελα να πάω να ληστέψω τρεις τράπεζες και να της δώσω τα χρήματα γιατί πολύ απλά το θεωρώ ξεφτιλα ένας άνθρωπος να δουλεύει και να υπάρχουν τέτοιοι μαλακες εκεί έξω που "παίζουν" με την αξιοπρέπεια της. Αυτή όμως ηταν σιωπηλή. Γιατί; Λογικά την ξέρετε την απάντηση. Το 'χει συνηθίσει.
Η συνήθεια είναι κακό, κάκιστο πράγμα στην ζωή ενος ανθρώπου. Οχι πάντα αλλά σε πολλές των περιπτώσεων. Είναι συμβιβασμός, είναι ήττα, είναι "κρυβομαι πίσω απο το δάχτυλο μου και δεν κάνω αυτό που θέλω και που πραγματικά είμαι".
Πόσο εύκολο είναι να περάσεις αυτή την λεπτή γραμμή που χωρίζει τον κόσμο που έχει από τον κόσμο που δεν έχει. Σε υλικά και μη πράγματα. Παρακαλώ λοιπόν όλους αυτούς που δεν σέβονται τον διπλανό τούς, να σκεφτούν πως θα ήταν και πως θα τους φαινόταν αν η καθαρίστρια ήταν αυτή που δεν είχε σεβασμό απέναντι τούς. Δεν είναι παρά μια λεπτή γραμμή, τίποτε άλλο. Ας μην το ξεχνάμε.
Κάποιες συμπεριφορές και κάποιες μας κινήσεις, μπορούν να προδώσουν τόσο εύκολα ορισμένα στοιχεία του χαρακτήρα μας. Ειτε το κάνουμε εσκεμμένα ειτε οχι. Κάθε φορά που βρίσκομαι στον χώρο του εμπορικού κέντρου στον οποίο μπορεί ο κόσμος να κάτσει να απολαύσει τον καφέ του και το φαγητό του ελεύθερα, νιώθω παντα τον ίδιο θυμό. Παρέες ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ηλικίας και το τονίζω γιατί το κάνει ακόμα χειρότερο, όταν μιλάμε για ενήλικες, τρώνε, πίνουν, καπνίζουν και δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να πάρουν τα σκουπίδια τους και να τα πετάξουν σε εναν κάδο ο οποίος δεν απέχει ούτε 5 μέτρα! Το χειρότερο όμως δεν είναι η κίνηση η οποία δεν γίνεται αλλά η απαξίωση και το υποτιμητικό βλέμμα με το οποίο αντιμετωπίζεται η καθαρίστρια, γιατί σύμφωνα με τον νταή αυτόν "η δούλα, η ξένη, η όπως αλλιώς την αποκαλεί θα έρθει να τα μαζέψει θέλει δεν θέλει".
Όταν το είδα αυτό σήμερα πραγματικά ντράπηκα. Συναντήθηκαν οι ματιές μας με την καθαρίστρια και ασυναίσθητα χαμήλωσα το βλέμμα μου. Ταυτόχρονα όμως ήθελα να πάω να ληστέψω τρεις τράπεζες και να της δώσω τα χρήματα γιατί πολύ απλά το θεωρώ ξεφτιλα ένας άνθρωπος να δουλεύει και να υπάρχουν τέτοιοι μαλακες εκεί έξω που "παίζουν" με την αξιοπρέπεια της. Αυτή όμως ηταν σιωπηλή. Γιατί; Λογικά την ξέρετε την απάντηση. Το 'χει συνηθίσει.
Η συνήθεια είναι κακό, κάκιστο πράγμα στην ζωή ενος ανθρώπου. Οχι πάντα αλλά σε πολλές των περιπτώσεων. Είναι συμβιβασμός, είναι ήττα, είναι "κρυβομαι πίσω απο το δάχτυλο μου και δεν κάνω αυτό που θέλω και που πραγματικά είμαι".
Πόσο εύκολο είναι να περάσεις αυτή την λεπτή γραμμή που χωρίζει τον κόσμο που έχει από τον κόσμο που δεν έχει. Σε υλικά και μη πράγματα. Παρακαλώ λοιπόν όλους αυτούς που δεν σέβονται τον διπλανό τούς, να σκεφτούν πως θα ήταν και πως θα τους φαινόταν αν η καθαρίστρια ήταν αυτή που δεν είχε σεβασμό απέναντι τούς. Δεν είναι παρά μια λεπτή γραμμή, τίποτε άλλο. Ας μην το ξεχνάμε.
